Abp Zygmunt Zimowski z odwiedzinami u chorych
Archiwum abp. Z. Zimowskiego Abp Zygmunt Zimowski, odwołując się do orędzia papieża Franciszka na tegoroczny XXII Światowy Dzień Chorego, przesyła swą refleksję.

Oto jej pełny tekst:

1. W tym roku obchodzimy XXII Światowy Dzień Chorego, pod hasłem: "Wiara i miłosierdzie: »My także winniśmy oddać życie za braci« (1J 3,16)". Dzień ten ustanowiony przez Ojca Świętego Jana Pawła II, który przypada 11 lutego w liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Lourdes, prowadzi nas do naśladowania Maryi, naszej Matki, kobiety o głębokiej wierze, w przyjęciu światła Bożego, które pozwoli nam patrzeć na każdego chorego brata i siostrę tak jak Ona, oczyma Chrystusa. Z tej okazji Papież Franciszek przekazał Orędzie, w którym na początku zwrócił się w sposób szczególny do ludzi chorych i cierpiących oraz wszystkich tych, którzy zapewniają im opiekę i leczenie. Napisał: "Kościół widzi w was, drodzy chorzy szczególną obecność cierpiącego Chrystusa". Tak się dzieje: obok, a w rzeczywistości w obrębie naszego cierpienia jest cierpienie Chrystusa, który wraz z nami niesie jego ciężar i objawia jego sens. Kiedy Syn Boży wstąpił na krzyż, zniszczył samotność cierpienia i oświecił jego ciemności. W ten sposób stajemy przed tajemnicą miłości Boga względem nas, która napełnia nas nadzieją i odwagą: nadzieją, ponieważ w Bożym planie miłości także noc cierpienia otwiera się na światło paschalne; a odwagą, by stawiać czoło wszelkim przeciwnościom w Jego towarzystwie, zjednoczeni z Nim.

Wszyscy jesteśmy wezwani do tego zadania, ale ewidentnym jest fakt, że ten, kto pracuje w służbie zdrowia, powinien czuć się szczególnie zobowiązany do bycia wiernym temu podstawowemu wymiarowi chrześcijańskiego powołania.

Kościół, wierny swej misji, którą jest przede wszystkim wspieranie wiernych, ofiaruje pomoc duchową, między innymi poprzez katolickie stowarzyszenia w zakresie opieki zdrowotnej, także tym, którzy zajmują się chorymi. Opieka nad chorymi jest uprzywilejowaną drogą dialogu wszystkich ludzi dobrej woli, a także świadectwem jedności w wierze. Cierpienie w pewnym sensie izoluje: bólu nie da się przekazać. Światło wiary czyni jednak z tego okazję do intensywnej wymiany międzyludzkiej: chory otwiera się na innych, których potrzebuje, a ci czują się zachęceni do całkowitego poświęcenia się jemu. Zadanie to nie należy tylko do pracowników służby zdrowia: w każdej rodzinie, wcześniej czy później, w różny sposób, choroba staje się obecna.