Tak, moje czasy. Czasy, które w gruncie rzeczy są wolne i można publicznie manifestować swą wiarę i przynależność do Boga. Ale, czy wystarczy mi odwagi? Czy nie będę się wstydzić tego, iż włączam się w przygotowania do ŚDM? Dla kogoś może to się wydawać głupie, mało ważne, wręcz nieistotne, bo są ważniejsze i fajniejsze sprawy, którymi można i warto się zająć.Ja wiem jedno, że mojej WIARY się nie wstydzę. Zrobię wszystko, aby włączyć się i zaangażować w te piękne przygotowania. Uczę religii w przedszkolu. Moje dzieci wiedzą kim jest Ojciec Święty, choć na początku Osobę Papieża łączyli tylko ze Świętym Janem Pawłem II. Nigdy Go "na żywo" nie widziały, ale znali Go z telewizji, z opowiadań Rodziców, czy dziadków. Potem szybko przeskoczyły do Franciszka, pomijając Papieża Benedykta. Dlaczego to wszystko piszę? Dlatego, bo w tekście Ksiądz Profesor pisze, że jest pewien, iż o te piękne wydarzenia w Kościele, będzie nas pytać najmłodsze pokolenie. I słusznie, bo moje dzieci w przedszkolu interesują się Bogiem, Kościołem. Pytają, co to jest krzyż i kto to jest Kapłan i myślę, że przyjdzie czas, że zainteresują się młodym pokoleniem, do którego i one będą za jakiś czas w pełni należeć i spotkaniami z Ojcem Świętym, które zapoczątkował Jan Paweł II. Ja wiem, że zrobię WSZYSTKO, aby przybliżyć im w prosty i zrozumiały sposób ten piękny czas i przygotowania do ŚDM z Ojcem Świętym, które będą nie gdzie indziej, jak w naszej Ojczyźnie.