Ta modlitewna armia, która stanowi czterokrotność liczby wojskowej dywizji, codziennie szturmuje do nieba, wypraszając zdroje łask. Modlą się w intencjach Kościoła i Ojca Świętego, za siebie nawzajem, za swoich zmarłych. W szczególnej modlitewnej pamięci mają kapłanów.

W potocznej ocenie to grono starszych pobożnych pań. Modlą się, to dobrze, ale to wystarczy. A przecież taka ocena jest i niewystarczająca, i po prostu krzywdząca. – Członkinie i członkowie kół Żywego Różańca to osoby czynnie angażujące się w życie parafii. Ich codzienna modlitwa ogarnia swymi intencjami całość spraw wspólnoty. Szczególną modlitwą ogarniają duszpasterzy. W ich gronie istnieją Margaretki, grupy modlące się codziennie za konkretnego kapłana – mówi proboszcz parafii katedralnej ks. prał. Edward Poniewierski. W naszej diecezji trudno byłoby wskazać parafię, która nie posiadałaby kół Żywego Różańca. W Machorach, najmniejszej parafii diecezji, liczącej 300 osób, istnieje jedno różańcowe koło. – Należące do niego osoby to grono czynnie zaangażowane w życie wspólnoty. Byli zapleczem modlitewnym i tymi, na których można było liczyć, gdy podejmowaliśmy jakieś konkretne wyzwania – mówi ks. Aleksander Mańka, dotychczasowy proboszcz tej parafii, pracujący obecnie w Krzyżanowicach. Różańcowe róże, jak często zwie się osoby należące do kół Żywego Różańca, są stróżami religijnej tradycji. Owi stróże to dziedzice wielowiekowej tradycji religijnej. Jest o tym przekonany ks. Ryszard Stylski, proboszcz parafii Kunice. – Jeździmy na pielgrzymki, nawiedzając sanktuaria maryjne w całym kraju – mówi. Ale maryjna pobożność nie rozkłada się takim samym wymiarem jej dynamizmu w całej diecezji.