Trzy wymiary posługi

Ks. Zbigniew Niemirski

publikacja 01.06.2013 20:41

Pierwszym z nich jest słowo Boże, drugim ołtarz eucharystycznej Ofiary, a trzecim czynna miłość do bliźnich.

Po zakończonej liturgii diakoni stanęli do pamiątkowej fotografii z bp. Adamem Odzimkiem oraz członkami zarządu Wyższego Seminarium Duchownego Po zakończonej liturgii diakoni stanęli do pamiątkowej fotografii z bp. Adamem Odzimkiem oraz członkami zarządu Wyższego Seminarium Duchownego
Ks. Zbigniew Niemirski /GN

Liturgii złączonej z udzieleniem święceń diakonatu przewodniczył bp Adam Odzimek. Przypomniał on, kim są diakoni i jakie funkcje spełniają w Kościele. – Jako słudzy ołtarza będą głosić Ewangelię, przygotowywać Ofiarę eucharystyczną, rozdzielać wiernym Ciało i Krew Pańską. Oprócz tego, na polecenie biskupa, będą mogli głosić kazania i przekazywać naukę wierzącym i niewierzącym, przewodniczyć modlitwom, udzielać chrztu, asystować przy zawieraniu związków małżeńskich oraz je błogosławić, nosić wiatyk do ciężko chorych i przewodniczyć obrzędom pogrzebu. Diakoni, uświęceni przez nałożenie rąk, które pochodzi od apostołów, i ściśle złączeni z ołtarzem, będą pełnić dzieła miłosierdzia w imieniu biskupa i proboszcza – mówił biskup.

Diakon to z języka greckiego sługa, stąd bp Adam, odwołując się do ewangelicznych obrazów Chrystusa Sługi, przypominał, że sługa nie jest najemnikiem. – Najemnik, gdy zagrożona jest owczarnia, ucieka, opuszczając stado, a sługa szuka każdej zagubionej owcy – mówił.

Istotnym momentem święceń jest nałożenie rąk, gest sięgający czasów apostolskich. Dokonujący go biskup wykonuje go w ciszy. Nieco wcześniej święceni przyrzekali swojemu biskupowi posłuszeństwo i zachowanie celibatu oraz zobowiązali się do odmawiania Liturgii Godzin.

– To ważny moment w życiu mojego brata, ale też i w życiu naszej rodziny. Cieszyliśmy się, gdy wstępował do seminarium, ale też wspieraliśmy go modlitwą, by wytrwał na obranej drodze. Teraz jesteśmy szczęśliwi i wzruszeni. Przed nami ostatni rok i przygotowania do święceń kapłańskich i prymicji – mówiła siostra jednego z diakonów.

Diakonat jest pierwszym stopniem święceń kapłańskich. Drugim – prezbiterat (święcenia kapłańskie), a najwyższym sakra biskupia, nazywana pełnią kapłaństwa. Opis ustanowienia diakonów zawiera nowotestamentalna Księga Dziejów Apostolskich. Diakoni noszą stuły zakładane w poprzek tułowia, a w czasie liturgii zakładają też dalmatyki, specjalne szaty podobne do kapłańskich ornatów, zakończone po bokach czymś na kształt rozciętych, krótkich, szerokich rękawów. Wśród diakonów Kościoła najbardziej znany jest św. Szczepan Męczennik, którego wspomina się w drugi dzień Uroczystości Bożego Narodzenia.

Imiona i nazwiska diakonów w galerii.