Owszem, rzecz tchnie radością, bo dzieci znajdą szkolny tornister i w miarę pełną szkolną wyprawkę. Ale tornister to z drugiej strony smutne twarze rodziców, przede wszystkim matek, które mają świadomość, że zbliża się nowy rok szkolny, a one same nie są w stanie przygotować swych pociech na pójście do szkoły.

Kolejka przy magazynie darów radomskiej Caritas przypomniała mi czasy minionego ustroju. Stoimy i czekamy na przywóz towaru. Mamy mniej więcej potrzebną kwotę i czekamy – może coś przywiozą. Ale z czasami komuny nie ma to nic wspólnego. Tutaj stoją ludzie, którzy nie mają owej potrzebnej kwoty.

- W naszej rodzinie mamy bardzo niski dochód, dlatego tutaj jesteśmy. Nie stać nas na szkolną wyprawkę dla naszych dzieci - mówią dziennikarzom dwie spośród stojących tu kobiet. A chwilę potem jedna z nich dopowiada coś bardzo ważnego: - Gdyby moja sytuacja materialna zmieniła się, chętnie pospieszyłabym z materialną pomocą bardziej potrzebującym.

Te słowa są jakimś wyzwaniem. Najpierw dla tych, którzy mogą przygotować szkolne wyprawki dla swoich dzieci. Każą pytać o naszą społeczną solidarność, o to, czy jesteśmy gotowi pomagać innym. I tutaj mała dygresja: kilka dni później byłem w jednej z parafii naszej diecezji. Przywieziono tutaj tornistry akcji Caritas i szukano chętnych do jej wsparcia. Zniknęły bardzo szybko. To znaczy, że znaleźli się ci, którzy chcieli wyłożyć jakąś kwotę. Mieli ją i – choć nie była pierwotnie przeznaczona na małego ucznia – właśnie jego wsparła.

I drugie wyzwanie. Logika może kierować naszą myśl ku tym czekającym na pomoc. Ale nie! Napisałem, że owe potrzebujące kobiety dzieliły się swoją goryczą z dziennikarzami. Wśród nich nie było tych, którzy reprezentowali media tzw. laickiego nurtu. Pod Caritas nie mieli czego szukać. To nie był ich target. Przecież tutaj Kościół niósł dobro, a o tym oni raczej nie piszą.