Gdy Józef oznajmił, że chce zostać księdzem, w rodzinie doszło do aktu swoistej rozpaczy. „Moja matka płakała, a matka mojego kolegi mówiła: »Przecież cię szkoda na księdza!«. A ja miałem jeden argument: »Jak nie księdzem, to bandytą!«” – zapisał we wspomnieniach ks. Rokoszny. O wyborze jego drogi życiowej nie był też przekonany ojciec. „Zawiózł mnie do Sandomierza, zaprowadził do seminarium duchownego i u księdza regensa [łac. rektor – przyp. aut.] tak mnie zarekomendował: »Przywiozłem tu mojego syna. Umyślnie z nim przyjechałem, żeby księdza regensa uprzedzić, że według mnie on się tu nie nadaje, to światowy wesoły chłopak. Ja się boję, że taki łobuz tu nie wytrzyma!«. Spuściłem głowę i pomyślałem: »Ładny ojciec«” – zanotował ks. Rokoszny.