Kiedy o tej pigułce zrobiło się głośno, ktoś w telewizji powiedział, że na jej temat będzie pierwszy zabierał głos Kościół, o której, jak i o życiu normalnego człowieka nie ma zielonego pojęcia. Czytając słowa Księdza Rektora, stanowczo opowiadam się po Jego stronie, a co za tym idzie, po stronie Kościoła, do Którego należę od momentu Chrztu Świętego i się z Nim identyfikuję. Kto, jak nie Kościół ma uczyć MORALNOŚCI, kto, jak nie nasz Święty Jan Paweł II, ma pokazywać jak żyć?! Czytając Jego encyklikę, bardzo przeżyłam jej treść, a dziś do niej często sięgam jak również do Pisma Świętego z przekonaniem, że TU znajdę odpowiedź na nurtujące mnie pytania, że TU znajdę obraz dobrego życia, życia z którego później będę mogła być dumna. Mam tak żyć i tak postępować, aby nie tylko podobać się światu i ludziom, ale na pierwszym miejscu podobać się Bogu. Chcę sobie kiedyś powiedzieć, że zrobiłam WSZYSTKO, aby moje życie było piękne i wartościowe, oparte na Dekalogu i Przykazaniu Miłości, oparte na postępowaniu według zasad moralnych, aby móc później usłyszeć od Boga ( bardzo chciałabym, aby tak było ) "Dobrze, sługo dobry i wierny. Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma Cię postawię" Mt 25,23. Myślę, że jest to pragnienie wielu z nas, ale jeśli się idzie z "duchem" czasu, to to pragnienie może prysnąć jak bańka, bo CHRZEŚCIJANINEM nie można być tylko na papieże, gdyż chrześcijaństwo zobowiązuje do WIERNOŚCI Bogu, Który na szczęście nad tym wszystkim stoi i ma coś jeszcze do powiedzenia. Prędzej czy później upomni się o swoje...