Był emerytowanym profesorem Uniwersytetu Wiedeńskiego, uznanym slawistą, polonistą i poetą.
Wyznał mi w jednym z ostatnich wywiadów, którego udzielił, gdy był w Polsce, że nie jeden raz wył z tęsknoty za opuszczoną ojczyzną. Choć przez dziesięciolecia mieszkał w Wiedniu, zawsze wracał do rodzinnej wioski, Kolonii Szczerbackiej niedaleko Końskich. Do Końskich zresztą wrócił na emeryturę, ale potem znów wybrał austriacką emigrację. W ostatnich latach był kapelanem klasztoru koło Wiednia. Odwiedziłem go w Wiedniu sporo ponad 20 lat temu. To była jedna z wielu moich wizyt w jego mieszkaniu. Zaprosił mnie do kuchni i tam, przy stole, czytał mi z rękopisu swe wiersze z tomiku o powrocie do rodzinnego domu. Snuł wizję o swojej matce, która – widząc wracającego syna – zmęczenie wytrze w ręcznik... Ale ona już wtedy przecież nie żyła. Ten obraz nie mógł się ziścić. Wciąż widział wirydarz sandomierskiego seminarium, po którym przechadzał się jako kleryk.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.