Publikację wysoko ocenił historyk bp Marek Solarczyk. Na treść książki-przewodnika składa się kilka działów. Interesującą grafikę wzbogaca treść, często przekazująca garść mało lub zupełnie nieznanych ciekawostek, które z zapomnienia wydobył autor Łukasz Zaborowski. Autorami zdjęć są znani radomscy fotograficy.

Budowa kościoła farnego w Radomiu, czyli świątyni dla mieszczan, rozpoczęła się po roku 1325. W istotnej mierze była inicjatywą króla Kazimierza Wielkiego, który lokował Radom na prawie średzkim około 1340–1360 roku, a potem na prawie magdeburskim w roku 1364. Pierwsza zachowana wzmianka o tej świątyni pochodzi z roku 1408. Tutaj, w jej sąsiedztwie, znajdował się zamek królewski, z którego rządy nad Koroną w latach 1481–1483, w imieniu ojca, sprawował św. Kazimierz Królewicz. W XIX w. świątynia była gruntownie przebudowywana. Istotne prace przeprowadzono w latach 1908–1909. Staraniem ówczesnego proboszcza ks. prał. Piotra Górskiego radomska fara została gruntownie przebudowana według projektu architekta Józefa Dziekońskiego. Obecnie radomska fara to jednonawowa neogotycka świątynia z dobudowaną nawą boczną. Z dawnego kościoła zachowały się: prezbiterium, północna ściana nawy z kaplicą różańcową i wieżą (podnoszoną w ciągu wieków) oraz kaplicą Kochanowskich.