Jej bohaterem jest ppor. Tadeusz Zieliński ps. "Igła" (1927-1948), jeden z najwybitniejszych dowódców partyzanckich polskiego podziemia niepodległościowego w regionie radomskim i kieleckim.

Tadeusz Zieliński urodził się 27 września 1927 r. w Gaju w gminie Skaryszew k. Radomia. Był żołnierzem Armii Krajowej, dowódcą oddziału Wolność i Niezawisłość, działającego w Radomskiem i Kieleckiem. Z okupacyjną konspiracją związał się w 1943 r., gdy przerwał naukę krawiectwa w Skaryszewie. Po zakończeniu wojny nie złożył broni.

Uczestniczył w rozbiciu więzienia w Kielcach w nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 roku. Od 1946 r. był zastępcą dowódcy, a następnie dowódcą oddziału WiN, liczącego kilkadziesiąt osób. Jego oddział, wchodzący w skład zgrupowania dowodzonego przez Franciszka Jerzego Jaskulskiego "Zagona", "Zagończyka", przeprowadził szereg operacji bojowych. Kilkakrotnie stoczył duże bitwy z oddziałami NKWD, UB i KBW. W lipcu 1946 r. pod Skaryszewem oddział "Igły" zabił ppłk. Alfreda Wnukowskiego, oficera Armii Czerwonej i Ludowego Wojska Polskiego. Ostatnią bitwę "Igła" stoczył 14 czerwca 1948 r. pod wsią Dzierzkówek. Pomimo dużej przewagi liczebnej po stronie UB i KBW, zdołał przebić się z okrążenia. W walce zginęli Feliks Dębiec "Wilk", zastępca "Igły", Marian Frąk "Kudejar" i Józef Budzyński "Żandarm". Po tej klęsce "Igła" postanowił uciec na teren województwa łódzkiego. 24 czerwca został ranny w wyniku zamachu dokonanego przez żołnierza z jego oddziału, jak się okazało - agenta UB. Tadeusz Zieliński, nie chcąc się dostać do niewoli, popełnił samobójstwo, rozrywając się granatem.

Autorem biografii "Igły" jest Grzegorz Motyka, historyk, politolog, który zajmuje się problematyką stosunków polsko-ukraińskich po 1939 r. oraz kwestią antykomunistycznego oporu w Europie Środkowej po 1944 roku. Napisał między innymi: "Od rzezi wołyńskiej do akcji »Wisła«. Konflikt polsko-ukraiński 1943-1947" (Kraków 2011), "Na białych Polaków obława. Wojska NKWD w walce z polskim podziemiem 1944-1953" (Kraków 2014) i "Wołyń 43" (Kraków 2016).