Jubileuszowe obchody rozpocznie uroczysta sesja Rady Gminy, 6 stycznia, zorganizowana z okazji 600-lecia powstania miejscowości Jastrząb. - Sesja odbędzie się o godz. 14.00 w Publicznej Szkole Podstawowej w Jastrzębiu. Później, o godz. 16.00, będzie celebrowana Msza święta w kościele pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Jastrzębiu - mówi ks. kan. Zbigniew Tuchowski, proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela w Jastrzębiu.

Główny punkt obchodów 600-lecia odbędzie się 24 czerwca, w odpust patrona parafii. Wcześniej, każdego miesiąca, wspólnota zaprasza na rocznicowe obchody.

O parafii Jastrząb opowiada ks. Michał Krawczyk, diecezjalny konserwator zabytków: - Jastrząb został założony w pierwszym dziesięcioleciu rządów biskupich w Krakowie Wojciecha Jastrzębca, a ten objął to biskupstwo w 1412 r. W Jastrzębiu stał drewniany dwór biskupi, który został zbudowany przez młynarza i cieślę Marcina. Krakowski biskup Zbigniew Oleśnicki dokonał lokacji miasta, albo ją ponowił. Do 1789 roku Jastrząb stanowił własność biskupów krakowskich, a w 1869 roku, decyzją władz carskich, utracił prawa miejskie. W chwili powstania Jastrząb został włączony do parafii w pobliskich Gąsawach, gdzie znajdował się pierwotny kościół drewniany pw. Wszystkich Świętych. Oleśnicki przeniósł parafię do Jastrzębia w 1434 r. i w roku następnym postawił tam drewniany kościół pw. św. Jana Chrzciciela, który miał poświęcić w 1435 r. On też dołączył do ustanowionej parafii w Jastrzębiu sąsiednie Gąsawy z kościołem, od tej pory już filialnym. Kościół w Gąsawach rozebrano w 1906 r. Drewniany kościół w Jastrzębiu spłonął w 1676 r., ale już w roku następnym, na miejscu spalonego, dzięki staraniom i funduszom parafian została wybudowana nowa murowana świątynia. Proboszczowie parafii aż do 1878 r. rezydowali przy kościele filialnym w Gąsawach, a w Jastrzębiu ich wikariusze. W 1820 r. kościół był już bardzo zniszczony, ale dopiero w 1869 r. poddano go remontowi. Coraz wyraźniej była też dostrzegana potrzeba budowy nowego kościoła. Stało się to możliwe dopiero na początku XX w. Plany pod budowę kościoła sporządził architekt Jarosław Wojciechowski, a budowę rozpoczął ks. Antoni Kasprzycki. Gdy tylko otrzymał to probostwo postanowił zbudować nowy kościół. Jednak budowa taka wymagała tzw. „najwyższego zezwolenia”. Niższe rangą władze mogły zezwolić tylko na remonty i mniejsze przeróbki. Komitet parafialny – pouczony przez proboszcza – prosił o zgodę na „przeróbkę”. Ostatecznie ze starego kościoła pozostało tylko prezbiterium i zakrystia, całość zaś świątyni miała pięciokrotnie większe rozmiary. Budowę rozpoczęto w 1909 r. Kontynuowali ją kolejni proboszczowie: ks. Leon Tarło, ks. Leon Wojciechowski i ks. Wincenty Michalski. Obecny kościół składa się z prezbiterium i zakrystii pochodzących z XVII w. i dwudziestowiecznej nawy głównej z transeptem. Dedykacji kościoła dokonał bp Paweł Kubicki 25 sierpnia 1931 roku. Kolejne przebudowy miały miejsce w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. staraniem ks. Piotra Figurskiego.