Liturgii przewodniczył bp Piotr Turzyński. W homilii podkreślił, że diakonat to służba, a służba to zaparcie się siebie. - Iść za Chrystusem to znaczy stać się sługą. To nie jest łatwe, bo słyszymy, że „kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”. Te słowa idą pod prąd współczesnego świata, który mówi o autopromocji, asertywności, prawie do szczęścia, absolutnej wolności, również wolności od prawdy, a jednak słowo Boże jest niezmienne - powiedział biskup Piotr.

Homilia bp. Piotra Turzyńskiego:

Święcenia diakonatu przyjęli:

• Piotr Auguścik - z parafii św. Aleksego w Przedborzu,
• Dawid Bukalski - z parafii Miłosierdzia Bożego w Goździe,
• Marcin Dębowski - z parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Sławnie koło Opoczna,
• Michał Gawęda - z parafii św. Wojciecha w Kraśnicy,
• Mateusz Katanowski - z parafii Przemienia Pańskiego w Odrowążku,
• Jan Klimek - z parafii św. Łukasza Ewangelisty w Drzewicy,
• Michał Łuszczyna - z parafii Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej,
• Paweł Osiński - z parafii św. Jadwigi Królowej w Radomiu,
• Jakub Szczepańczyk - z parafii św. Floriana i Najświętszej Maryi Panny w Wąchocku,
• Filip Wincewicz - z parafii św. Trójcy w Białobrzegach.

W imieniu wyświęconych diakonów podziękowanie złożył dk. Filip Wincewicz: - Jesteśmy wdzięczni Bogu za niczym niezasłużony dar powołania do kapłaństwa, a także za ogrom Jego łask. Serdecznie dziękujemy ks. bp. Piotrowi Turzyńskiemu za sprawowanie tej Eucharystii, wygłoszenie homilii i udzielenie nam święceń diakonatu, a także za szczególne towarzyszenie w drodze do kapłaństwa poprzez udzielenie kolejnych posług, wykłady i codzienną obecność w seminaryjnym domu.

Wyrażamy wdzięczność pasterzowi diecezji ks. bp. Markowi Solarczykowi oraz ks. bp. Henrykowi Tomasikowi za modlitwę i troskę o rozwój naszego powołania.

Podczas drogi rozeznawania Pan Bóg postawił wielu kapłanów, którzy nam towarzyszyli. I tak dziękujemy opiekunom naszego roku ks. rektorowi Markowi Adamczykowi oraz ks. Pawłowi Gogaczowi za wielką troskę o nas, a także za wspólne spotkania formacyjne, wyjazdy i codzienną obecność.

Ogromne słowa wdzięczności kierujemy do naszych kochanych ojców duchownych Karola Kowalczyka i Grzegorza Tęczy. Dziękujemy Wam za głoszone słowo Boże, przykład pięknego kapłańskiego życia, posługę w konfesjonale. Dziękujemy za wszystkie scrutinia, a także za otwarte serca i wielokrotne zapewnienia, że do Was można przyjść z każdym problemem. Ojcze Karolu, dziękujemy bardzo za szczególne przygotowanie nas do święceń diakonatu poprzez rekolekcje, podczas których dzieliłeś się z nami Słowem i życiem.

Dziękujemy również spowiednikom: o. Grzegorzowi Lipcowi, o. Maciejowi Korczyńskiemu i ks. Bolesławowi Mikrutowi za posługę sakramentalną, rozmowy, dobre rady i modlitwę za nas.

Wyrażamy wdzięczność księżom tworzącym na przestrzeni lat zarząd: Jarosławowi Wojtkunowi, Jackowi Mizakowi, Sławomirowi Czajce i Rafałowi Widulińskiemu. Dziękujemy za to, że jesteście dla nas wychowawcami, za życzliwość, codzienną obecność i troskę o naszą formację seminaryjną.

Dziękujemy także księżom profesorom za wkład w nasz rozwój intelektualny, za zajęcia wykładowe i dzielenie się z nami kapłańskim życiem. Wśród wykładowców są tacy kapłani, którzy włożyli wiele pracy w przygotowanie tej uroczystości. Serdecznie dziękujemy ks. prof. Tomaszowi Hercowi oraz ks. prof. Andrzejowi Zarzyckiemu za cierpliwość i poświęcony czas.

Wyrażamy wdzięczność braciom alumnom za tworzenie jednej wspólnoty, dzisiejszą posługę w asyście liturgicznej i scholi seminaryjnej, a także za modlitwę w naszej intencji podczas rekolekcji przed święceniami.

Dziękujemy kapłanom z naszych rodzinnych parafii za obecność, sprawowanie Eucharystii i troskę o nasze powołanie podczas pobytu w domach.

Serdecznie dziękujemy ks. proboszczowi Krzysztofowi Ćwiekowi oraz s. Weronice za przygotowanie świątyni katedralnej do dzisiejszej uroczystości.

Wyrazy wdzięczności kierujemy do mediów diecezjalnych za utrwalenie na fotografiach przyjęcia przez nas święceń.

Chcemy teraz popatrzeć na twarze naszych kochanych rodziców. Brakuje słów, by opisać to, co dla nas robicie. Dziękujemy za Wasz przykład życia, za to, że wychowaliście nas w taki sposób, że teraz możemy podjąć służbę w Kościele. Dziękujemy za Waszą troskę, dobroć, modlitwę i stałą obecność. Jesteście kochani!

Wyrażamy słowa wdzięczności naszym rodzinom za wsparcie, modlitwę i obecność. Dziękujemy braciom, którzy na przestrzeni lat formacji tworzyli nasz rocznik, a także wszystkim parafianom z naszych rodzinnych wspólnot, siostrom zakonnym, przyjaciołom i gościom. Wam tutaj obecnym składamy serdeczne "Bóg zapłać".