Żal się rozstawać

Do świetlicy przychodzą dzieci z różnych rodzin, z różnymi potrzebami i oczekiwaniami. - 14 lat tu pracowałam. Przyszłam na miejsce s. Barbary Marciniak USJK, która poświęciła tutaj 9 lat życia. W naszym charyzmacie jest wpisana praca wychowawcza z dziećmi, z młodzieżą, z potrzebującymi. Myślę, że jest to takie miejsce, które spełnia te wymagania i ta praca była w duchu św. Urszuli Ledóchowskiej, naszej założycielki - mówi s. Małgorzata. - Gdy chciałam wstąpić do klasztoru, to szukałam zgromadzenia, które pracuje z dziećmi i młodzieżą. Zależało mi na tym, ponieważ ja sobie tak wyobrażałam życie zakonne. Był taki czas w moim życiu, że nie pełniłam funkcji wychowawcy, pewnie po to, żeby zobaczyć jak to jest. Od ponad 20 lat pracuję z dziećmi i dla mnie jest to wielka radość. Dzięki nim czuję się młodo, cały czas mam 18 lat, cieszę się taką prostą dziecięcą radością i proszę Pana Boga, żebym dalej mogła taka być - dodaje urszulanka.

Siostra przez te 14 lat związała się z Radomiem i diecezją. - To dla mnie bardzo długi czas, który otworzył przede mną nowe perspektywy życia. Poznałam mnóstwo osób, z którymi pracowałam, wspólnie się modliłam. Bardzo zżyłam się z parafią. Caritas bardzo mocno weszła w moje życie, ponieważ świetlica to tylko część mojej pracy. Jak trzeba było pomóc w innych działach, to zawsze pomagałam. To wszystko zostanie w moim sercu - przyznaje s. Małgorzata.

- Jesteśmy wdzięczni Panu Bogu za osobę siostry, za to dobro, które przez nią dokonało się w świetlicy. Wielki szacunek dla siostry za tę pracę. Żal nam się rozstawać. Widać tak Pan Bóg chce. Życzę siostrze światła Ducha Świętego - mówi ks. Damian Drabikowski, dyrektor CDR.

Więcej w wydaniu papierowym "Gościa Radomskiego AVE" nr 33 na 20 sierpnia.