Arcybiskup Depo dziękował Bogu za „dar świadectwa życia abp. Zygmunta Zimowskiego, że w duchu Ewangelii, nie przyszedł na ten świat, aby mu służono lecz, aby służyć i dać swoje życie Chrystusowi we wspólnocie wiary Kościoła”. 

Przywołał dalej słowa abp. Zimowskiego, które wypowiedział w 2003 roku w radomskiej katerze w ramach Dni Modlitw z Patronami Europy. Prosił on wówczas, abyśmy nie zubożeli i nie utracili naszej kultury, która opiera się na Chrystusie. Apelował też, abyśmy nie utracili świętości Europy i nie zapomnieli o św. Benedykcie, Edycie Stein, Cyrylu i Metodym oraz naszych polskich świętych, którzy przez tysiąc lat walczyli o jedność, kulturę i świętość. – Modlił się także, aby polskiej kultury nie traktowano jako reliktu przeszłości przeznaczonego jedynie do "eutanazji". Brońmy się przed eutanazją kultur w nowej europejskiej rzeczywistości. Czy rozumiemy teraz, dlaczego nam jego brakuje? On to mówił 21 lat temu, a to wszystko jest dzisiaj naszym udziałem. Módlmy się i brońmy. To jest dzisiaj jego wołanie – mówił metropolita częstochowski, nawiązując m.in. do usunięcia polskich bohaterów o. Maksymiliana Kolbego, rotmistrza Witolda Pileckiego i Rodziny Ulmów z wystawy stałej Muzeum II Wojny Światowej.

Abp Depo przypomniał także słowa biskupa seniora diecezji radomskiej z 2016 roku wypowiedziane na Jasnej Górze. – Prosił, aby każdy z nas był balsamem miłosierdzia dla drugich, zwłaszcza dla chorych i cierpiących, stając się sługami życia i zdrowia, o czym mógł się przekonać, przebywając długie tygodnie w szpitalu – podkreślił celebrans. 

Na koniec przywołał zdarzenie z udziałem abp. Zimowskiego, który w lutym 2016 r. udał się do Nazaretu jako specjalny wysłannik papieski na główne obchody 24. Światowego Dnia Chorego. – Zanim udzielił apostolskiego błogosławieństwa, uczestnicy tamtej liturgii byli świadkami upadku krzyża ołtarzowego, który przewrócił się nienaruszony przez nikogo i spadł po schodach. Już wówczas Chrystus na krzyżu stał się drogą księdza arcybiskupa. Drogą do życia. Dlatego dzisiaj modlimy się dla niego o pełnię życia i radości w Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, któremu służył – mówił abp Wacław Depo. 

Na koniec głos zabrał przyjaciel abp. Zimowskiego ks. Ryszard Piasecki z diecezji tarnowskiej. – Wierzę, że dzisiaj chce wyrazić wdzięczność, że modlimy się tu za niego. Umierając, prosił, abyśmy się wciąż modlili, aby czynili to ludzie cierpiący – mówił ks. Piasecki, przypominając jednocześnie, że arcybiskup w trosce o ludzi chorych i starszych podjął starania, by w rodzinnym Kupieninie powstał Dom Radosnej Starości im. Jana Pawła II. 

Do Radomia przyjechali m.in. Stanisław i Bogusława Tępińscy. – Czas biegnie bardzo szybko, ale wciąż pamiętamy o dziełach abp Zimowskiego. Był przyjaciele całej naszej rodziny – powiedział założyciel Ceramiki Paradyż. Z kolei z diecezji tarnowskiej przyjechał Tadeusz Rzońca. – Brakuje go nam bardzo. Nie tylko mnie, ale wszystkim osobom, które go znały – powiedział rycerz Kolumba.

W koncelebrze uczestniczyli m.in. ks. Jerzy Karbownik, kustosz sanktuarium maryjnego w Skarżysku-Kamiennej, oraz księża: Piotr Supierz i Jacek Mizak, którzy byli sekretarzami abp. Z. Zimowskiego. 

Arcybiskup zmarł po ciężkiej chorobie w wieku 67 lat. Został pochowany w radomskiej katedrze. 

Urodził się 7 kwietnia 1949 r. w Kupieninie na terenie parafii Mędrzechów w diecezji tarnowskiej. Jego rodzicami byli Stanisław i Maria z domu Nowakowska. W Mędrzechowie uczęszczał do szkoły podstawowej, a liceum ogólnokształcące ukończył w Dąbrowie Tarnowskiej w 1967 r. Następnie wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie, które ukończył, przyjmując 27 maja 1973 r. święcenia kapłańskie z rąk bp. Jerzego Ablewicza, ordynariusza tarnowskiego.

Po święceniach został mianowany wikariuszem parafii pw. św. Elżbiety w Starym Sączu. W 1975 r. skierowany został na studia specjalistyczne z zakresu teologii dogmatycznej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Tam uzyskał licencjat z teologii. Następnie kontynuował studia w Innsbrucku w Austrii. Ten etap studiów zakończył w 1982 r., uzyskując doktorat z teologii dogmatycznej na fakultecie teologicznym Uniwersytetu Leopolda Franciszka.

1 lutego 1983 r. rozpoczął pracę w watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary. Jej prefektem był kard. Joseph Ratzinger. W czasie pracy w Watykanie ks. Zimowski był postulatorem w Kongregacji ds. Kanonizacyjnych przy procesach Karoliny Kózkówny i ks. Romana Sitki - z diecezji tarnowskiej, a także Marii Julitty Ritz z diecezji Würzburg w Niemczech. Podejmował też prace nad przygotowaniem „Katechizmu Kościoła Katolickiego”, zwłaszcza jego polskiego wydania, współpracował z Radiem Watykańskim.

Ks. Zimowski podjął starania, by w rodzinnym Kupieninie powstały Dom Radosnej Starości im. Jana Pawła II i kaplica pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła.

28 marca 2002 r. został mianowany przez Jana Pawła II biskupem radomskim. Uroczysta konsekracja biskupia i ingres odbyły się 25 maja 2002 r. w radomskiej katedrze. Głównym konsekratorem był kard. Joseph Ratzinger. Współkonsekratorami abp Józef Kowalczyk i bp Edward Materski. Hasłem jego posługi pasterskiej były słowa: Non ministrari sed ministrare (Nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć).

Jako biskup radomski przygotował koronację obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej i Matki Bożej Bolesnej w Kałkowie-Godowie. Czynnie angażował się w prace szeregu komisji Konferencji Episkopatu Polski.

9 listopada 2008 r. został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

18 kwietnia 2009 r. papież Benedykt XVI mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Chorych i Służby Zdrowia, wynosząc go równocześnie do godności arcybiskupiej i zwalniając z posługi biskupiej w Radomiu.

Od 2014 r. zmagał się z chorobą nowotworową. Ostatnie dni przebywał w szpitalu w Dąbrowie Tarnowskiej, gdzie zmarł 12 lipca 2016 r. ok. 23.50. Pochowany został w radomskiej katedrze.