Ołtarz z męczennikami w radomskiej katedrze

  Poświęcenie ołtarza dokonuje się przez jego namaszczenie
Ks. Zbigniew Niemirski/GN 3. Adwent czasem pogłębienia wiary

Adwent to czas refleksji, dobry moment na wyjście naprzeciw Jezusowi, który w tajemnicy Bożego Narodzenia kolejny raz przypomina nam o swej Miłości do każdego człowieka. Wykorzystajmy ten czas dobrze, Siostry i Bracia, spójrzmy na swoje życie z perspektywy rzeczy ostatecznych. Odpowiedzmy sobie szczerze, czy jesteśmy gotowi, czy oczekujemy na to ostateczne spotkanie z Bogiem, czy jest w nas tęsknota za Bogiem, za niebem?

Adwent to czas pogłębienia wiary, nastrój rekolekcyjnego zamyślenia, to Msza św. roratnia, to symbolika roratniej świecy, która przypomina, że nasze serca zawsze mają płonąć ogniem wiary, czujności i modlitwy w odważnym oczekiwaniu na przyjście Pana.

Adwent sprzyja więc temu, aby - czekając na święto pamiątki tego pierwszego przyjścia Jezusa, o jakim będzie mowa w czasie Bożego Narodzenia – zaglądnąć do własnego wnętrza, zapytać o zgodność wiary z uczynkami, przeprowadzić rachunek sumienia. A wszystko to w tym celu, aby się przygotować i aby - jak mówi nam dziś Ewangelia - "nabrać ducha, podnieść głowę", ponieważ zapowiedź czasów ostatecznych to nic innego, jak tylko zapowiedź naszego odkupienia. Odkupienia, które zapoczątkował Jezus swym przyjściem na ziemię.

Kościół na początku Adwentu przypomina tę właśnie – a nie inną – prawdę o końcu tego świata, o nieuchronności rozliczenia się ze swojego życia, o spotkaniu z Bogiem, który chce nas zbawić i który pyta o naszą gotowość do przyjęcia tego daru. Czytamy: "uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przyszedł do was znienacka".

Stojąc w obliczu prawdy ostatecznej, powinniśmy podjąć się trudu przemiany naszych serc i odrzucić to wszystko, co sprawia, że są one ociężałe, przepełnione ponad miarę doczesnymi troskami; powinniśmy także wyzwolić się z niegodnych sposobów łagodzenia tych trosk, nazwanych tutaj przez Chrystusa pijaństwem i obżarstwem. Pan wzywa nas jednocześnie do czujności i modlitwy w ciągu całego naszego życia, aby czas Jego przyjścia był dla nas dniem chwały i radości, nie klęski i upokorzenia.

Tylko wtedy będziemy mogli stanąć przed Synem Człowieczym z podniesioną głową i radością w sercu.

Mamy więc plan adwentowej pracy. Z jednej strony każdy z nas musi sobie powiedzieć: "ja odrzucę wszystko, co sprzeciwia się Bogu, co jest moim nałogiem, złem, grzechem, wykroczeniem przeciw Bożej Miłości..." Z drugiej strony natomiast, właśnie teraz każdy z nas musi zachowywać szczególną czujność i szczególnie gorliwie się modlić. Zachowywać czujność to znaczy zachowywać - zalecane od wieków - praktyki ascetyczne, zdolność do różnego rodzaju wyrzeczeń oraz gotowość do dzielenia się rozmaitymi dobrami z innymi, bardziej potrzebującymi. Modlić się, to nie tylko odmawiać codzienny pacierz, ale także brać udział w roratach, rekolekcjach adwentowych, to poświęcać więcej czasu na lekturę Pisma św. i na rozważanie go w świetle zawiłości swojego życia. A wszystko to, po to, aby umocnić swoją wiarę w Roku Wiary i osiągnąć życie wieczne. Musimy być silni Bogiem, musimy mieć silną wiarę, aby odważnie wskazywać na Tego, który jest Panem czasu, „Który był, Który jest i Który przychodzi”. Wołajmy wspólnie: „Panie przymnóż nam wiary...”.

4. Życzenia

Na zakończenie dzisiejszej refleksji pragnę życzyć Wam, drodzy Siostry i Bracia – jak również sobie – aby ten adwent w Roku Wiary przyczynił się do wzrostu naszej świadomości, iż jesteśmy chrześcijanami, którzy powinni być odpowiedzialni za Kościół, a w nim szczególnie za młode pokolenie, aby wzrastało w wierze i miłości, a także odpowiedzialni za zbawienie siebie i bliźnich. Niech ten czas, dobrze przeżyty, przygotuje nas do godnego świętowania narodzin Chrystusa Zbawiciela w gronie rodziny, bliskich i przyjaciół.

Niech Bóg Wam błogosławi na ścieżkach Nowego 2013 Roku, a Matka Najświętsza otacza płaszczem swojej opieki.  Amen.