Pielgrzymka do Ojczyzny Jana Pawła II

Patrząc na pontyfikat papieża Benedykta XVI należy zwrócić uwagę na pielgrzymki, które odbył w tym krótkim czasie. Było ich 24, a nam zapadła w pamięci szczególnie ta jedna, do Polski oraz głębokie słowa: „Na początku drugiego roku mojego Pontyfikatu przybyłem do Polski i do Krakowa z potrzeby serca, w pielgrzymce po śladach mojego Poprzednika. Pragnąłem oddychać powietrzem jego Ojczyzny. Pragnąłem patrzeć na ziemię, na której się urodził i na której dorastał do podjęcia niestrudzonej służby Chrystusowi i Jego Kościołowi powszechnemu. Pragnąłem przede wszystkim spotkać żywych ludzi, jego rodaków, zakosztować waszej wiary, z której wyrósł i upewnić się, czy w niej trwacie. Chciałem też z tego miejsca prosić Boga, by zachował w was dziedzictwo wiary, nadziei i miłości, jakie pozostawił światu, a wam szczególnie, Jan Paweł II...”.

Mam także przed oczami obraz rozmodlonego papieża w Auschwitz, który w samotności i zadumie stał na tym uświęconym ogromem cierpienia miejscu, a nad Nim ukazała się tęcza, znak pojednania i przymierza.

  Rozmowa na Watykanie: Benedykt XVI i abp Zygmunt Zimowski
Archiwum abp. Z. Zimowskiego Rok kapłański

Wielkim darem dla kapłanów całego świata był ogłoszony przez Ojca Świętego Rok Kapłański. Zamykając jego obchody, Benedykt XVI podkreślił, że księża winni „podzielać troskę Boga o ludzi”. Jest to zadanie, które w pewnym sensie może być streszczeniem misji kapłanów. Jestem przekonany, że 60 rocznica przyjęcia święceń kapłańskich przez Benedykta XVI pozwoliła wzmocnić to uczestnictwo wszystkich kapłanów w „trosce Boga o ludzi”. Bo kapłan jest wezwany do szczególnego naśladowania swego Mistrza i Pana – Jezusa Chrystusa. Stąd też powinien naśladować Zbawiciela także w tym wymiarze zatroskania o ludzi, o każdego człowieka. Kapłan „z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany” (Hbr 5,1). Aby wypełnić otrzymane – nie od ludzi, lecz od Boga – powołanie, powinien każdego dnia troszczyć się o zbawienie innych.

Nowa Ewangelizacja

Ważnym wydarzeniem pontyfikatu było XIII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów na temat „Nowa Ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej” (7-28.X.2012). Podczas obrad mogłem jako Przewodniczący Papieskiej Rady ds. Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych zwrócić uwagę na szpital jako uprzywilejowane miejsce ewangelizacji. Sam papież powiedział: „Szpital to miejsce w którym relacja terapeutyczna nie jest zawodem, ale misją, gdzie miłosierdzie Dobrego Samarytanina jest najważniejszym przedmiotem wykładowym, a twarz cierpiącego człowieka obliczem samego Chrystusa” oraz że „powinniśmy chorym dać odczuć  konkretną i duchową bliskość całej wspólnoty chrześcijańskiej. Ważne jest, aby nie byli opuszczeni i samotni, kiedy przeżywają tak trudne chwile swego życia. Dlatego też szczególne zasługi mają osoby, które cierpliwie i z miłością służą im swymi umiejętnościami zawodowymi i otaczają ludzkim ciepłem. Mam na myśli lekarzy, pielęgniarzy, personel medyczny, wolontariuszy, zakonników i zakonnice, kapłanów, którzy nie oszczędzając siebie, pochylają się nad nimi niczym Dobry Samarytanin” .

Życzenia

Jako bliski współpracownik kard. Józefa Ratzingera - Benedykta XVI, a dzisiaj jako watykański „minister zdrowia”, pragnę życzyć Ojcu Świętemu przede wszystkim zdrowia i długich lat życia w blasku Chrystusa Zmartwychwstałego. Pragnę także zapewnić o pamięci w codziennej modlitwie w Jego intencjach. Niech Matka Najświętsza z Altötting otoczy Go Swoją opieką na dalsze lata.

Ad multos annos! - Wielu lat życia!